Kjo është një histori e bukur rikthimi. Pas nëntë vitesh, 16-vjeçarja Pooja Gaud më në fund është në gjendje të mbështesë kokën në prehrin e nënës së saj. BBC shkruan se Pooja u zhduk më 22 janar 2013 kur ishte shtatë vjeç. Ajo thotë se u mor nga jashtë shkollës së saj në qytetin Mumbai në shtetin perëndimor indian të Maharashtra nga një çift që e joshi me një akullore.
Më 4 gusht, ajo u gjet në atë që përshkruhet si “një arratisje e mrekullueshme”. Nëna e saj, Poonam Gaud, thotë se ajo është e lumtur që më në fund që arriti që të gjente vajzën e saj.
“Kisha hequr dorë nga shpresa për të gjetur ndonjëherë vajzën time. Por perënditë kanë qenë të sjellshëm me mua,” thotë ajo.
Policia ka pretenduar se fëmija është rrëmbyer nga Harry D’Souza dhe gruaja e tij, Soni D’Souza, sepse çifti nuk kishte një fëmijë të tyre. Ata kanë arrestuar z. D’Souza. Para se të zhdukej, Pooja jetonte me dy vëllezërit dhe prindërit e saj në një shtëpi të vogël në një zonë të varfër periferike.
Ditën që ajo u zhduk, ajo ishte nisur për në shkollë me vëllain e saj të madh, por të dy u grindën dhe vëllai i saj hyri në shkollë duke e lënë pas pasi po vonohej. Pikërisht atëherë dyshohet se çifti e mori me vete, duke i premtuar se do t’i blinin një akullore.
Pooja thotë se çifti fillimisht e çoi në Goa dhe më pas në Karnataka, shtete në Indinë perëndimore dhe jugore, dhe do ta kërcënonin se do ta lëndonin nëse ajo qante ose tërhiqte vëmendjen ndaj vetes. Ajo thotë se u lejua të ndiqte shkollën për një kohë të shkurtër, por pasi çifti pati një fëmijë të tyren, ajo u tërhoq nga shkolla dhe të gjithë u zhvendosën në Mumbai.
Pooja thotë se abuzimi u përkeqësua pas lindjes së foshnjës.
“Më rrihnin me rrip, më goditnin, më goditnin me grusht. Një herë më rrahën me një rrokullisje aq shumë sa filloi të më rrjedh gjak nga shpina. Gjithashtu më detyronin të bëja punët e shtëpisë dhe të punoja në 12 deri në 24 orë – punë të gjata jashtë”, tha ajo.
Shtëpia ku jetonte D’Souza ishte mjaft e afërt me shtëpinë e familjes së saj, por, ajo nuk ishte e njohur me rrugët, ishte gjithmonë e vëzhguar dhe nuk kishte para ose telefon, dhe nuk mund të kërkonte ndihmë ose të përpiqej ta gjente rrugën për në shtëpi. Por një ditë, Pooja arriti të kapte celularin e çiftit kur ata ishin në gjumë dhe shkruante emrin e saj në YouTube. Ajo gjeti video dhe postera që përmendnin rrëmbimin e saj dhe numrat që mund të thërriste për ndihmë.
“Ajo ishte kur vendosa të kërkoja ndihmë dhe të shpëtoja,” thotë ajo.
Por asaj iu deshën shtatë muaj para se të merrte guximin e mjaftueshëm për ta diskutuar këtë me Pramila Devendra, 35 vjeç, një ndihmëse shtëpiake që punonte në të njëjtën shtëpi ku Pooja punonte si kujdestare. Devendra pranoi menjëherë ta ndihmonte. Një nga numrat në posterin që mungonte i lidhte me Rafiqin, një fqinj i nënës së Poojës. Nënë-bijë foli fillimisht në një video-telefonatë dhe më pas u organizua një takim.
Nëna e saj thotë se ajo kontrolloi për një shenjë lindjeje vetëm ajo e dinte se ekzistonte tek vajza e saj dhe pasi e gjeti atë, ajo u pushtua nga emocionet.
“Të gjitha dyshimet e mia u zhdukën menjëherë. E dija se kisha gjetur vajzën time,” thotë ajo.
Pas takimit, Pooja, disa anëtarë të familjes dhe Devendra shkuan në komisariat për të denoncuar.
“I thashë policisë gjithçka, madje u tregova se ku jetonin rrëmbyesit e mi,” tha ajo.
Kjo ka sjellë identifikimin dhe arrestimin e të akuzuarit. Milind Kurde, inspektor i lartë në stacionin e policisë DN Nagar të Mumbait, tha se kundër të akuzuarve janë regjistruar raste për rrëmbim, kërcënime, dhunë fizike dhe për shkelje të ligjeve të punës së fëmijëve.
Kthimi i Pooja në shtëpi ka sjellë gëzim jo vetëm për familjen e saj, por për të gjithë ata që e kanë njohur. Fqinjët që e panë kur ishte e vogël kanë hyrë për ta takuar. Ndërkohë, nëna e saj po përpiqet të kompensojë kohën e humbur me vajzën e saj – duke gatuar ushqimin e saj të preferuar dhe duke i krehur flokët. Të dyja përpiqen të kalojnë sa më shumë kohë së bashku, por jeta për momentin është e vështirë për ta.
Babai i Poojës, i cili ishte mbajtësi i vetëm i familjes, vdiq katër muaj më parë nga kanceri. Kështu, nëna e saj filloi punën e tij për të shitur ushqime në një stacion hekurudhor për të siguruar veten dhe tre fëmijët e saj. Por të ardhurat janë të pakta dhe ajo po lufton për të përballuar jetesën.
“Tani kam edhe shpenzime ligjore, gjendja jonë është e tillë që nëse më mungon një ditë punë, të nesërmen nuk do të kemi lekë për ushqim”, tha ajo
Pooja është ende duke përpunuar traumën e saj. Ajo ndjen makthe dhe ndihet e trishtuar që nuk do ta shohë më kurrë babanë e saj. Për sigurinë e saj, ajo kalon pjesën më të madhe të kohës në shtëpi ose shoqërohet nga një familjar kur del jashtë
“Dua të ndihmoj financiarisht nënën time, por nuk më lejohet. Dua gjithashtu të studioj,” thotë ajo.
Por pavarësisht këtyre problemeve, nëna e tij thotë se nuk mund të ishte më e lumtur.
“Puna është rraskapitëse, por sa herë që shoh Pooja, e gjej sërish forcën time. Jam shumë e lumtur që është kthyer”, thotë ajo.
